Het nieuwe normaal

Wennen aan het nieuwe normaal; het kost de een meer moeite dan de ander. Ook dieren krijgen soms te maken met gebeurtenissen die hun leven plotsklaps volledig op hun kop zetten. Zoals mijn Saartje. Zij verloor binnen twee weken haar huisgenoot en maatje Bas en buurkat en dagelijkse bezoeker Joris. Voor het eerst sinds ze ruim 7 jaar geleden Bas’ en mijn leven binnentrippelde was ze helemaal alleen…

Al die jaren had ze haar dagindeling volledig aangepast aan die van Bas en mij. Aan de ‘vaste prik’, die we in de 2 jaar dat Bas en ik samen leefden hadden vervolmaakt. Saar vond snel haar draai en werd mijn tweede kattenkind en Bas’ irritante (vond hij) kleine zusje. Ze tolereerde zijn nukken en standjes en maakte altijd plaats als hij haar kussen op de vensterbank opeiste.

Tot hij ruim 2 jaar geleden ernstig ziek werd. Saar leek te begrijpen dat hij niet langer sterk genoeg was om zijn bazige zelf te spelen. Ze weigerde steeds vaker om ‘haar’ kussen op te geven als Bas daarop stond. Ook Bas voelde dat hij niet meer de onbetwiste baas-in-huis was die hij altijd was geweest.

De afgelopen 2 jaar, levend met de naderende dood van mijn ventje, verzuchtte ik vaak: Wat moeten wij nu straks met z’n tweetjes Saartje… Wat moeten we als hij er niet meer is? Want Bas was er altijd. Overdag lag hij in mijn kantoor, ’s avonds op schoot en ’s nachts op mijn bed. Saar had zijn kroelfactor niet. Op kantoor slapen? Nah! Op schoot zitten: Eng! En op bed slapen: Ik slaap veel liever op de vensterbank hoor!

Toen kwam de dag dat Bas ons alleen liet…

Maar Joris kwam nog dagelijks buurten, en Saar had het er maar wat druk mee om het hem zo moeilijk mogelijk te maken ‘zijn’ mandje in de logeerkamer te bereiken. Spitsroeden moest het oude ventje lopen, elke dag weer. Eerst door het luik sluipen, daarna op poezenvoetjes door de woonkamer, en dan zo snel zijn artrose het toeliet de trap op strompelen.

Saar had Bas uitgebreid besnuffeld toen hij dood in zijn mandje lag. Maar toen plots ook Joris niet meer kwam opdagen en ze dagenlang voor niets de wacht had gehouden bij het kattenluik, stortte haar wereldje in. Spelen wilde ze niet meer. Ze liet zich niet overhalen om een wandelingetje te maken. Ze at, maar net genoeg om op krachten te blijven. Ze dronk, maar drinken uit de badkraan boeide haar niet meer.

Bijna 24/7 lag ze op de vensterbank, verstopt achter het gordijn. En ik wist niet hoe ik haar kon helpen.

Nu Saar zo’n 2 maanden enig kind is, kruipt ze beetje bij beetje uit haar schulp. We hebben alweer een wandelingetje gemaakt en na haar ontbijt vraagt ze luidkeels of ik de badkamerkraan wil aanzetten. Haar Felix Elke Dag Feest vindt ze weer ‘ouderwets’ likkebaardend lekker.

Sinds een week of wat kruipt ze elke avond heel eventjes op schoot. Ze lijkt de voor haar zo kenmerkende social distancing na al die jaren langzaam op te geven. En zo zoeken we samen naar ons nieuwe normaal, m’n mooie meisje en ik.

Een normaal met z’n tweetjes, een normaal zonder onze geliefde Bas.